Grupa: Moderator
: Czechowice-Dziedzice
Posty: 8 #1920542
Od: 2014-8-10
Ilość edycji wpisu: 2 | Niziołki od początku zamieszkują krainę nazwaną Istegard, choć mogłoby się wydawać to niemożliwe. Pierwsze wzmianki o nich w historii ras prowadzonej przez elfy, pojawiają się dopiero na około trzy tysiące lat przed wojną z demonami.
Rasa ta, cechuje się tym, że jej przedstawiciele wyglądają prawie jak ludzie. Główną różnicą po której da się rozpoznać niziołka jest wzrost. Niziołki zwykle mają koło metra, a bardzo rzadko zdarza się, żeby miały nie więcej niż pięć centymetrów powyżej. Prócz tego mają niewidocznie wręcz zaostrzone końcówki uszu, a ich oczy najczęściej są w kształcie migdałów.
Przez te dwie cechy przez wiele lat sądzono, że niziołki, to krzyżówka rasowa. Ich przodkami mieli być ludzie, elfy oraz gnomy. Dopiero po latach niziołki zdecydowały się rozpowszechni historię o swojej przeszłości pomiędzy inne rasy, tak aby nie było wątpliwości, że są jedyni w swoim rodzaju. Bardzo praktycznym posunięciem było przyniesienie elfom kopii licznych dzienników, które były prowadzone przez ich przodków. Na ich podstawie udało się stworzyć spójną opowieść, która pomogła zrozumieć, co się stało z tą rasą przez dużo ponad kilkaset lat.
Na samym początku niziołki kompletnie nie potrafiły żyć w społeczeństwie. Ich zachowanie często popadało od skrajności w skrajność. Nie umiały się przystosować. Najpierw próbowały zachowywać jakby były władcami świata i najpotężniejszymi wśród innych ras. Szybko zostały przekonane o tym, że wcale nie są aż tak silne. Dużą rolę w tej kwestii odegrały minotaury, którym nie było w smak takie zachowywanie się tych niewielkich istot. Po tych wydarzeniach niziołki zdecydowały się być o wiele milsze, ale i tu przesadziły. Zaczęły być gościnne, uczynne i irytująco miłe. Już po kilku godzinach w towarzystwie jednego niziołka wymiękały nawet najbardziej tolerancyjne elfy. Dlatego też inne rasy bardzo grzecznie, ale też zdecydowanie starały się nie dopuszczać do spotkań z niziołkami. Wtedy niziołki zauważyły, że jest coś nie tak i zdecydowały się znowu zmienić taktykę. Choć niektóre z dzienników mówiły, że po prostu sami siebie mieli dość. W każdym razie doszło do tego, że niziołki zaczęły być wredne i irytujące. Robiły to z premedytacją. W wielu książkach było wspomniane, że zaczęły robić zawody na to kto więcej osób zirytuje, zdenerwuje, bądź doprowadzi do ostateczności. Wtedy została podjęta decyzja na prawdopodobnie jedynej radzie międzyrasowej w historii. Pojawiły się na niej przedstawiciele wszystkich ras i co było nadzwyczajne, byli jednomyślni. Zdecydowano wygnać niziołki z najbliższej jak i dalszej okolicy. Miały odejść tak daleko jak tylko mogły, tak aby przestały przeszkadzać innym. Jeśli nie odeszły, były bezwzględnie zabijane. Często ich zabójcami były demony, ponieważ to właśnie one były wyznaczone przez jakiś czas do pilnowania porządku.
Niziołki zrozumiały, że to nie pora na żarty. Odeszły najszybciej jak mogły. Przez długi czas prowadziły koczowniczy tryb życia, ponieważ nie miały pojęcia jak daleko mają odejść. W końcu jednak skończył im się ląd. Wylądowały daleko na południe od innych ras. Tam osiedliły się, wiedząc, że już nikomu nie będą przeszkadzać.
Przez długi czas niziołki żyły w spokoju. Jednak po latach morze obok którego żyły, zaczęło wchodzić coraz głębiej w ląd. Niziołki zdecydowały się nieco cofnąć na północ, ponieważ zdawały sobie sprawę, że w perspektywie kilkuset lat, woda zaczęłaby być niebezpieczna i zmuszałaby je do nieustannego cofania się w głąb lądu bez postojów dłuższych niż zaledwie kilkadziesiąt lat.
Dzienniki omijały opis tego co się działo z niziołkami przez tysiące lat, przeskakując od razu do pierwszych spotkań z innymi rasami po długiej rozłące. Okazało się, że w trakcie gdy niziołki musiały wytrzymać same ze sobą, wyrobiły sobie w końcu umiejętności przydatne w kontaktach z innymi. W dodatku w końcu nie zachowywały się skrajnie, lecz dość zrównoważenie. Dlatego też, gdy doszło do spotkań z innymi rasami, nikt nie wiedział i nie pamiętał, że niziołki kiedyś żyły wśród nich.
Jednak kilkanaście tysięcy lat wygnania coś zmienia. Na początku powrotu z trudem dało się porozumieć z niziołkami, których język wspólny zupełnie inaczej się rozwinął. Jednak w domach najstarszych elfów udało się odnaleźć niezwykle stare księgi, w których zapisywano jakie większe zmiany zachodziły w tym języku. Dlatego też kopiści powielili księgę, a jej kopie trafiły do miast niziołków. Tam zaciekawione niziołki bardzo szybko przyswoiły sobie język na nowo i zaczęły się nim płynnie posługiwać. W ten sposób rasa ta wróciła i zaczęła szczęśliwie żyć pośród innych.
I rzeczywiście rasa ta długo żyła spokojnie, dopóki nie nadeszła wojna z demonami. Niziołki nie brały w niej udziału, jednak zdecydowanie zostały najbardziej poszkodowane. Liczne walki rozgrywały się na ich terenach, a same niziołki często ginęły, gdy demony rzucały na ślepo zaklęcia. Nie zostało określone jak wiele niziołków zginęło w tej wojnie. Opowieści przekazywane z ust do ust między samymi niziołkami mówią o setkach lub ponad tysiącu. Jak na tak krótką wojnę, straty były bardzo poważne. Dlatego też niziołki wtedy postanowiły zupełnie odseparować od innych ras część swojego prywatnego świata, czyli tego co nazywały krajem. Z kilkudziesięciu wiosek wyrzucono wszystkich, którzy nie byli niziołkami z zakazem powrotu. Zachowano tylko kilkanaście wiosek, w których mogły przebywać istoty innych ras.
Przez tę całkiem bogatą historię, niziołki często charakteryzują się nadmierną ciekawością i dużą skłonnością do przesady w niektórych sytuacjach. Bardzo prosto przychodzi im nauka innych języków i szybko opanowują gwary środowiskowe. Są zwinne i szybkie. Mogą długo przetrwać bez jedzenia, pijąc minimalną ilość wody. Przez wojnę z demonami stały się nieufne i podejrzliwe, choć jak komuś zaufają, to stają się bardzo miłe i uczynne. Przyjemnością jest posiadać wśród nich przyjaciela. Co ciekawe nie chowają urazy do demonów. Niziołek, wychowany w zamkniętej wiosce, zapytany o stosunek do demonów jak i innych ras, powie że są mu obojętne, dopóki nie będą go niepokoić. Niziołki są też próżne. Bardzo próżne. Kochają słuchać o sobie i bardzo często starają się dokonać jak najwięcej w swoim krótkim życiu, aby zaistnieć na kartach historii. Najstarszy niziołek miał ponoć dwieście trzynaście lat, lecz zginął skacząc z wielkiej skarpy do płytkiej rzeki. Nikt nie wie po co to zrobił. Podobno chciał stać się sławny. Niziołki rzadko dożywają tak sędziwego wieku. Częściej giną z powodu własnych, dziwnych ambicji.
Po świecie krąży legenda, że pierwszym założycielem Zabójców Cienia był właśnie niziołek. Niziołki nie potwierdzają tej informacji, ale też jej nie zaprzeczają. Tak samo chodzi plotka, że główna siedziba Gildii Złodziei mieści się w Butres, mieście w którym mieszka burmistrz niziołków. To dam również mieści się rada, która zarządza całkiem sporym obszarem wiosek i miast.
Sporą popularnością wśród niziołków cieszy się również opowieść o niziołku, który sprzeciwił się rodzinie i stał się potężnym magiem. Od wielu lat powstają o nim różne legendy i opowieści. Pewnym jest, że ten niziołek istnieje, ponieważ kilka faktów to potwierdza. Jednym z nich jest to, że niziołek ten był uczniem Mistrza Akano, który przyznaje, że kilku uczył. Inny fakt mówi, że pochodził z wioski niziołków Verser. Jest to jedna z tych wiosek, które nie zostały zamknięte, a Mistrz potwierdził, że kiedyś tam przebywał. Niektórzy z co bardziej zuchwałych niziołków, twierdzą, że spotkali tego maga, jednak nikt im nie wierzy. Sam mag nigdy się nie ujawnił i nie zgłosił do Butres, w którym historycy zapisują niziołków w swoich dziennikach, aby nie zostali zapomniani. Krąży plotka, że magowie uczący się w Gildii doskonale znają jego tożsamość, jednak do dziś żaden nie zdradził jego imienia.
_________________
Uśmiechaj się każdego dnia! Nawet jeśli właśnie dostałeś w twarz piorunem. |
